Ο αληθινός ασκητισμός δεν αποτελεί έναν δρόμο στερήσεων αλλά έναν δρόμο εγκαταλείψεως των πραγμάτων και των καταστάσεων εκείνων, που ο εσωτερικός μας εαυτός, μας υποδεικνύει πως δεν τα επιθυμεί πλέον. Η εγκατάλειψη αυτού του είδους δεν γίνεται με μία ψυχρή θέληση αλλά με την διακαή επιθυμία για κάτι καλύτερο. Όμως, το «καλύτερο» αυτού του είδους ο μυημένος το έχει ήδη γευθεί και γι’ αυτό επιθυμεί διακαώς την κατοχή του. Όλα τα παραπάνω δεν είναι τόσο απλοϊκά όσο φαντάζουν. Όλοι έχουμε ακούσει για μεγάλους ασκητές, αγίους, σοφούς που έζησαν σε μεγάλη απομόνωση και με ακραίες στερήσεις. Αυτό όμως συνάγεται από την ερμηνεία του δικού μας τρόπου ζωής.
Οι σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι ούτε μόνοι τους υπήρξαν ποτέ ούτε και ένιωσαν κάποιου είδους στέρηση. Απλά εγκατέλειψαν τον δικό μας τρόπο ζωής γιατί είχαν γευθεί τους αόρατους κόσμους και την Θεία Παρουσία. Αποφάσισαν να ζήσουν στο επέκεινα επειδή συμφώνησαν με τον εσωτερικό εαυτό τους, πως αυτού του είδους η ζωή τους άρεσε περισσότερο.
Ο αληθής ασκητισμός συνίσταται, στο να παραδίδει κάποιος κάτι που δεν το επιθυμεί πλέον, εφόσον έχει αποκτήσει κάτι καλύτερο.
Ο Διδάσκαλος Ιλαρίων
Roger de Pins
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
Βιβλίο 3ο
