Στο σημείο αυτό θα εξετάσουμε την παρεμφερή αναλογία της σχέσεως ενός Διδασκάλου της Σοφίας και του ίδιου του Λόγου. (Το παράδειγμα είναι υποχρεωτικά απλουστευμένο, για να γίνει αντιληπτό από την ανθρώπινη διάνοια).
Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της Αταραξίας του Λόγου και ενός Μύστη της Ιεραρχίας είναι εξαιρετικά μεγάλη. Αρκεί να λάβει κανείς υπ’ όψη του ότι η φύση του Λόγου όχι μόνον είναι εξαιρετικά απλή σε σχέση με όλα τα είδη των όντων που φέρουν το πολύπλοκο των μορφών και τα οποία μπορεί να αντιληφθεί ένας μέσος άνθρωπος, αλλά και σε σχέση με τα όντα που δεν φέρουν μορφή και τα οποία μπορεί να αντιληφθεί ένας Μύστης της Ιεραρχίας στους αόρατους κόσμους.
Ο Λόγος, σε σχέση με όλα τα παραπάνω, βρίσκεται σε μία εξαιρετικά μεγάλη ΑΚΙΝΗΣΙΑ ή ΑΠΑΘΕΙΑ. Εάν θεωρητικά ένας ενσαρκωμένος μέσος άνθρωπος προσέγγιζε τις δονήσεις του ΛΟΓΟΥ, θα ένιωθε μία κατάσταση αφόρητη γι’ αυτόν, σε σημείο που θα θεωρούσε ότι θα πέθαινε.
Αυτό συμβαίνει, γιατί ο μέσος άνθρωπος βρίσκεται τόσο πολύ έξω από τον πραγματικό Εαυτό του, ώστε βιώνει μια συνεχή κίνηση ψάχνοντας σχεδόν πάντοτε για πράγματα και καταστάσεις που βρίσκονται έξω από το ΕΙΝΑΙ του.
Αυτή η συνεχής κίνηση από και προς το εξωτερικό του περιβάλλον, η φαινομενική πολυπλοκότητα των αντιδράσεών του, τον φέρνουν εκ διαμέτρου αντίθετο με την απλότητα της Φύσεως, αλλά και με την “Ακινησία” του Λόγου, έτσι ώστε να νιώσει σε απόλυτο βαθμό ξένος προς τον Δημιουργό του.
Εξάλλου, αυτή είναι και η ακριβής ερμηνεία της αρχαίας ρήσης που λέει ότι “ποτέ δεν είδε κανείς τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο χωρίς να πεθάνει”.
Ο Διδάσκαλος Μίλτον
Roger de Pins
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
